ZNACZENIE MIŁOŚCI RODZICIELSKIEJ: PRZYWIĄZANIE
Między rodzicami a dziećmi istnieje szczególna więź. Bowlby użył terminu przywiązanie i opisał je jako "trwałe psychologiczne połączenie między istotami ludzkimi" i wierzył, że połączenie matka-dziecko ma ogromny wpływ na życie dziecka (Bowlby, 1969). Wierzył, że wpływa ono na jakość relacji, wydajność pracy i stan psychiczny, tak jakby było zewnętrznym łonem, które może zapewnić ochronę w życiu przed niepokojem. Podstawą tego jest połączenie mające źródło we wczesnym dzieciństwie.
Rozszerzenie relacji rodzic-dziecko nie tylko wpływa na komunikację między dzieckiem a rodzicami, ale także określa zdolność dziecka do bezpiecznej eksploracji środowiska. Ainsworth i in. (1978) badali przywiązanie i eksplorację u niemowląt i wyróżnili bezpieczne, lękowe/ambiwalentne i unikające style przywiązania. Niemowlęta z bezpiecznym przywiązaniem miały matki, które reagowały i były wrażliwe na ich sygnały różnorakiego niepokoju. Matki lękliwych / ambiwalentnych dołączonych niemowląt wykazały niespójność w swoich zachowaniach z czasami reagując na niepokojące sytuacje, a innym razem nie. Z drugiej strony, niemowlęta przywiązane unikające narażone były na zachowania odrzucające ze strony matek, szczególnie w przypadku bliskiego kontaktu cielesnego.
Według Bowlby'ego (1973), reprezentacje modelu przywiązania, określa reprezentację własnej wartości. Dzieci, które otrzymują komfort i opiekę w potrzebie, czują się wartościowe i wyjątkowe, natomiast dzieci, które są zaniedbywane lub odrzucane, zaczynają rozwijać poczucie bezwartościowości. Badania wykazały, że dzieci bezpiecznie przywiązane wykazują większą otwartość emocjonalną (Main, Kaplan & Cassidy,1985) i wyższą samoocenę (Sroufe,1983). Dzieci bezpiecznie przywiązane postrzegają swoich rodziców jako bezpieczną bazę i czują się na tyle pewnie, aby badać swoje środowisko i tworzyć nowe związki. Postać przywiązania może dezaktywować stres dziecka swoim głosem, dotykiem lub samą obecnością (Bowlby, 1982). Natomiast dzieciom niepewnie przywiązanym, trudno jest tolerować stres, jak np. nieobecność matki, nawet jeśli jest ona w zasięgu ręki, dziecko staje się niespokojne i marudne (Ainsworth, 1967). Bezpiecznie przywiązane dzieci, które otrzymują ciepłe i intymne relacje z osobami przywiązanymi, rozumieją, że są akceptowane ze swoimi błędami i jako dorośli czują się wystarczająco pewnie, aby odkrywać zarówno swoje mocne, jak i słabe strony (Cassidy, 1988). Dorośli z lękowym stylem przywiązania są skonfliktowani, pragną bliskości, ale mają problemy z zaufaniem w dostępność bliskiej osoby w potrzebie. Obawiają się, że ich potrzeby zostaną zignorowane i zostaną porzuceni przez swoich partnerów. Z powodu lęku przed porzuceniem, nie radzą sobie skutecznie ze stresem i mają tendencję do większej depresji w porównaniu z osobami o unikającym stylu przywiązania (Mikulincer i Shaver, 2007). Według badań Hazana i Shavera (1990), dorośli przywiązani lękowo/ambiwalentnie często obawiają się odrzucenia z powodu słabych wyników, a ich obawy związane z miłością często przeszkadzają im w wykonywaniu pracy.
Z drugiej strony, niemowlęta o unikającym stylu przywiązania, które nie otrzymywały uwagi matki w chwilach niepokoju, okazują się wysoce unikającymi dorosłymi. Ze względu na brak reakcji matek, dorośli ci oczekują, że osoby przywiązane do nich będą niedostępne lub nie będą reagować. Dlatego też, zamiast prosić o wsparcie, utrzymują dystans w kontaktach z bliskimi osobami (Mikulincer i Shaver, 2003). Używają pracy jako wymówki, by unikać interakcji społecznych i nawet jeśli otrzymują taką samą pensję jak osoby bezpiecznie przywiązane, są mniej zadowolone z pracy (Hazan & Shaver, 1990). Podsumowując, osoby bezpiecznie przywiązane mają ogólnie lepszy obraz dobrobytu. W porównaniu z osobami niepewnie przywiązanymi, mają one zdrowsze związki, rzadziej cierpią na depresję, lęk i rzadziej zgłaszają zachorowania na przeziębienie lub grypę (Hazan & Shaver, 1990). Mają tendencję do wierzenia, że bliscy są godni zaufania i dostępni w potrzebie, są bardziej zadowoleni ze swoich związków i lepiej koncentrują się na swojej pracy, zamiast martwić się o swoje wyniki lub o to, czy są lubiani przez innych, w przeciwieństwie do niepewnie przywiązanych dorosłych. n Jeśli chcesz przeczytać i dowiedzieć się więcej o skutkach wczesnego przywiązania, polecam książkę "Chłopiec, który wychował psa" Bruce'a D. Perry'ego. Ebru IPEK, psycholog kliniczny
